Toen ineens door een enthousiasteling, naar later bleek Henk, geroepen werd om een heuse visclub op te richten was het even stil, waarna toch een discussie hierover begon. Immers, zo waren de meningen van enkelen, een visclub geeft meer structuur, zekerheid en continuïteit.

Tenslotte was iedereen het daarover eens, maar toen kwam de vraag wie dat allemaal op zich moest gaan nemen. Zo keek men in eerste instantie elkaar aan in dat café, maar binnen een kwartier was de zaak rond met een voorlopig bestuur van vijf leden.

Als je een club wilt oprichten, dan moet er ook een clubnaam komen, zei iemand terecht. Diverse ideeën deden de ronde, zoals ‘Het loze vissertje’, ‘De Hengelridders’, de Visfrieken, maar geen van deze voorstellen kreeg voldoende steun. Henk herinnerde zich, dat hij tijdens een visdag, ook met de Zeehond, enkele maanden eerder, een dweil van de Scheldebodem had opgevist of misschien beter gezegd een dweil per toeval had aangehaakt. Maar dat maakte voor Henk niet zoveel uit. Het was wel zo, zo leert het verhaal, dat de vangst van die dwarrelende dweil de bourgondische Henk zo enthousiast voor het vissen heeft gemaakt, dat hij toen op het idee is gekomen om een visclub op te richten en voorstelde om diezelfde dweil in de clubnaam en de verenigingsvlag te verwerken. En zo is de naam ‘De Dweilvissers’ geboren.